Jazda po europejskiej przepaści

To historia dwóch kumpli, którzy trzy lata temu wyruszyli na tygodniową wycieczkę rowerową. Wszystko zmienia się wraz z telefonem w środku zimy, który budzi w nich chęć realizacji ważniejszego projektu w bardziej słoneczne dni: "Dlaczego nie wybrać się w długą podróż?".

Pomysłów jest mnóstwo: Jedwabny Szlak, USA, Patagonia. Ale szybko, w okresie post-COVIDowej trzeźwości, zgodziliśmy się, że najlepsze dla nas jest ponowne odkrycie Europy. Projekt narodził się i zdecydowaliśmy się podążać szlakiem European Divide Trail, 7600 km szutrowych ścieżek łączących północno-wschodni punkt Europy z najbardziej wysuniętym na południowy zachód punktem, od Grense Jakobselv w Norwegii do Cape Saint-Vincent w Portugalii.

Kilka miesięcy przygotowań poświęciliśmy na wybór naszego sprzętu: rowerów, sprzętu kempingowego, odzieży, sakw, "gapette" (wewnętrzny żart na temat czapki rowerowej) itp.

Lipiec 2023, to wielki wyjazd. Przylatujemy w piękny wieczór o północy na lotnisko Kirkenes. Jest 6 stopni Celsjusza, a my szukamy naszych bagaży na taśmociągu. Pierwsze chwile paniki: Pudełko z rowerem Juliena rozpadło się w deszczu podczas postoju w Oslo, rozrzucając jego rzeczy po całym luku bagażowym samolotu. Ostatecznie personelowi lotniska udało się zebrać wszystkie przedmioty.

Załadowaliśmy nasze rowery Marin Headlands 2 całym naszym sprzętem, wskoczyliśmy na siodełka i odkryliśmy nasze kokpity na nadchodzące tygodnie. Załadowane rowery ważą po 25 kg i są lekkie jak na trzymiesięczną podróż. Julien będzie odpowiedzialny za zdjęcia i filmy, podczas gdy Nicolas zajmie się nawigacją i będzie prowadził dziennik naszych przygód.

Korzystamy ze słońca o północy, niskich temperatur i ciszy, jaką oferują te bagniste krajobrazy, aby pokonywać kolejne kilometry. Przez pierwsze kilka dni pokonujemy ponad 140 km dziennie z wielkimi uśmiechami na twarzach. Jednak nasze kolana i plecy proszą nas, abyśmy trochę zwolnili. Rozpoczyna się długa dyskusja między bólem naszego ciała a naszym mózgiem.

Szybko opuszczamy Norwegię i kierujemy się do Finlandii. Komary są równie liczne, co żarłoczne. Szybko odkrywamy sztuczkę polegającą na pozostaniu w ruchu, ponieważ jest to jedyny sposób, aby się ich ustrzec. Przy najmniejszej przerwie na zdjęcie oddajemy naszą krew około pięćdziesięciu komarom. Większość posiłków jemy w namiocie.

Jeziora są niezliczone. Zapamiętamy Inari (drugie co do wielkości jezioro w Finlandii), nad którym przemknęliśmy w deszczu, i inne mniej znane jeziora, nad którymi rozbiliśmy namiot i zadbaliśmy o podstawową higienę.

W Szwecji zaczynamy przyzwyczajać się do naszej rutyny. Zamierzamy jeździć od sześciu do ośmiu godzin dziennie, a resztę czasu poświęcić na znalezienie miejsca do jedzenia, jedzenie i spanie. To już bardzo dużo.

Miejsca biwakowe są zróżnicowane: idylliczne scenerie nad jeziorem, pośród lasów, na poboczu drogi. Każda noc jest inna, często chłodna, czasem spokojna, innym razem w towarzystwie zwierząt, wiatru i deszczu.

Można poczuć się jak dwie dusze na ziemi pośród niekończącego się lasu, w towarzystwie reniferów.

Przyjazd do Göteborga to zderzenie cywilizacji. Napotykamy zglobalizowane, gęsto zaludnione miasto z mnóstwem kawiarni i barów, które robią nam dobrze. Spotkania w Szwecji były rzadkie, ale tym bardziej cenne. W ciągu 21 dni jazdy na rowerze pokonaliśmy ponad 2800 kilometrów i spotkaliśmy 24 innych rowerzystów, prawie wszystkich zmierzających w przeciwnym kierunku.

Północ w kilku słowach: kilometry szutrowych ścieżek, spotkania, jeziora, cisza i drzewa, kilka pryszniców, zbyt wiele komarów i wspaniałe wspomnienia.

Wsiadamy na prom, aby rozpocząć drugą część podróży w Frederikshavn w Danii. Nic dziwnego, że jest dość płasko, z licznymi ścieżkami rowerowymi; to doskonałe miejsce do robienia postępów i odpoczynku. Kultura schronisk, głównie małych domków, jest bardzo rozwinięta; z łatwością można znaleźć ich setki. Dwóch przyjaciół dołączyło do nas, dzieląc z nami drogę przez kilka dni. Są zmotywowani po 36-godzinnej podróży pociągiem do Silkeborg w Danii.

Pierwsza noc jest idealna na samodzielnie zarządzanym kempingu, gdzie możemy wziąć prysznic i cieszyć się francuską kiełbasą Beaufort przyniesioną przez jednego z nich przy ognisku.

Kolejna noc pozostawia w naszej pamięci niezapomniane wspomnienia: jest ciemno jak smoła, a deszcz leje, gdy jedziemy w kierunku schroniska w lesie, które znaleźliśmy w lokalnych aplikacjach. Po dotarciu na miejsce okazuje się, że jest pełny. Rozbijamy nasze namioty pod wiadrami z wodą i w momencie, gdy mamy zamiar pożegnać się na dobranoc, słyszymy naszych dwóch przyjaciół ratujących swoje namioty.

Następnie przemierzamy niemiecką wieś pośród turbin wiatrowych i przejeżdżamy przez piękne miasta Hanower, Hamelin i Kolonię.

Wyruszamy ponownie jako duet w kierunku Wogezów, trzymając kciuki za lepszą pogodę i marząc o maślanym rogaliku, a może nawet dwóch. Powrót do Francji rozgrzewa serce; uświadamiamy sobie podróż, którą już odbyliśmy i piękno naszego kraju.

Połączenie Wogezów i Jury jest wymagające, z technicznym terenem. Na szlakach spotykamy kilku wędrowców, a w ich oczach można wyczytać: "Co za pomysł".

Fala nostalgii ogarnia nas, gdy docieramy na Jurę; wspominamy z przyjaciółmi wielki trawers tego masywu. Tak jak kilka lat temu, kiedy zanurzyliśmy się w jeziorze Lamoura i przypomnieliśmy sobie Raymonde pytającą nas: "Czy kiedykolwiek zrobiliście Lamoura-Mouthe?". Odpowiedź brzmi tak i nie (francuski żart).

Noc w Crêt aux Merles okazuje się być wyjątkowym biwakiem. Po rozbiciu namiotu i rozpoczęciu kolacji zdajemy sobie sprawę, że jesteśmy w środku pastwiska, a około piętnastu krów otacza namiot. Nie mamy odwagi przenieść obozu. Słyszymy, jak pasą się, żują i załatwiają swoje sprawy zaledwie metr lub mniej od namiotu. W końcu dźwięk ich dzwonków usypia nas do snu.

Przygoda na Jurze kończy się wspinaczką na Grand Colombier i zasłużoną kombinacją naleśnika i coca-coli na szczycie.

Zjeżdżamy w upał, z temperaturami od 34 do 42 stopni Celsjusza, i stawiamy czoła kolejnemu trudnemu okresowi w okolicach Valence, zanim odkryjemy słodycz Ardèche i jego wąwozów. Opuszczając Aude i wjeżdżając do Hérault, temperatury znów stają się przyjemniejsze. Planujemy zasłużony odpoczynek w Perpignan.

Hiszpania była naprawdę inspirująca. Nie byliśmy do końca pewni, czego się spodziewać, ale spektakl przerósł nasze oczekiwania. Po przekroczeniu Pirenejów odkrywamy zieloną Katalonię, w której każda wioska jest ożywiona kawiarnią pełną autentyczności. Życie jest tam łagodne; popijamy kawę, cañas i sangrię z tapas przy śpiewie ptaków. Następnie krajobrazy zmieniają się, przypominając Mongolię lub marokański Atlas.

Napotykamy dziki i jelenie w bardzo odległych obszarach Hiszpanii. Przemierzamy kilka parków przyrodniczych, Sierra de Cazorla, Sierra de Hornachuelos i Sierra Morena, gdzie spotykamy kilku turystów jeżdżących jeepami i przyjeżdżających fotografować lokalną przyrodę. Machają do nas entuzjastycznie i patrzą na nas jak na dziwne stworzenia, ale widzą w naszych oczach, jak wolni i szczęśliwi się czujemy.

Ostatnie dni były trudne. Nowa fala upałów mocno nas dotknęła, a pragnienie znalezienia odrobiny komfortu stało się oczywiste. Gromadząc się wokół garnków, dokonujemy szybkich obliczeń; jeśli będziemy jeździć po osiem godzin dziennie przez kolejne pięć dni, powinniśmy być w stanie ukończyć.

Przejazd przez Portugalię jest bardzo krótki. Psy pasterskie są słabo wyszkolone i agresywne, a my doświadczyliśmy kilku epizodów bycia ściganym pod górę i w dół. Ale na szczęście udało nam się utrzymać nasze łydki w nienaruszonym stanie.

Prysznice są rzadkością w Hiszpanii, ale udaje nam się znaleźć kilka kempingów lub negocjować z klubami piłkarskimi, aby korzystać z lokalnych obiektów. Gorąco polecamy eko-camping w Cazorla, który koniecznie trzeba odwiedzić.

Przybycie na portugalskie wybrzeże wśród samochodów surferów i zachodu słońca to wyjątkowy moment. Tutaj jesteśmy, poświęcając czas na refleksję nad wszystkim, co osiągnęliśmy i różnorodnością Europy. Jesteśmy szczęśliwi, że mieliśmy okazję odbyć tak długą podróż. Znaleźliśmy przyjemność w trudnościach. To nie był spokojny spacer ani maraton, ale niesamowita przygoda z bikepackingiem w gronie przyjaciół.